ZE HUILT MAAR ZE LACHT

Ze huilt maar ze lacht

Ze zit daar doodstil, op een Arnhems perronbankje. Reizigers en treinpersoneel lopen ijlings aan haar voorbij. Het is vrijdagavond, het regent pijpenstelen en ik schuil nog net onder het uiteinde van de stationskap, wachtend op mijn volgende trein. Ik ben wat aan de vroege kant en mijn ogen observeren de mensen op het perron.

Een jong stelletje met grote koffers dat zich met moeite door de openstaande deuren van de bijna vertrekkende Intercity richting onze nationale luchthaven wurmt, een jongen met een hele dikke fatbike die met de conductrice van de trein in discussie is over de eigenschappen van een vouwfiets, forenzen met laptoptassen, studenten met rugzakken en conducteurs en machinisten die net als ik onderweg zijn naar hun mobiele werkplek. Iedereen is in beweging, behalve dat ene meisje op dat bankje.

Ik schat haar zo rond de twintig en ze heeft een opvallend eigen kledingstijl en zo’n grote koptelefoon over haar oren. Toch zit ze niet helemaal stil op dat koude bankje. Ze lijkt af en toe zelfs wat te schokken. Licht verontrust, maar ook een beetje nieuwsgierig kom ik iets dichterbij en zie ik dat ze zachtjes huilt. Toch lijkt er iets niet helemaal te kloppen, want ze huilt, maar tegelijkertijd lacht ze ook. Net als in dat prachtige liedje van zangeres Maan. Wat zal er in haar hoofd omgaan? Luistert ze op dit moment naar ontroerende muziek? Of juist naar een dramatische podcast? Is zojuist haar relatie gestrand en denkt ze nu weemoedig terug aan alle fijne momenten?

Ze veegt met een vingerloze handschoen een traan weg, waarbij haar mascara een zwarte veeg op haar wang achterlaat. Misschien een dierbare vriendin overleden? Gezakt voor haar examen? Of juist eindelijk geslaagd?

Net op het moment dat ik aan het overwegen ben of ik haar zal gaan vragen of het wel goed met haar gaat schiet ze plotseling van haar bankje op als de conductrice van de vertrekkende trein op haar fluitje blaast. En dan ineens verdwijnt ze als sneeuw voor de zon als de sluitende deuren van de trein haar aanwezigheid volledig opslokken.

De trein rijdt langzaam weg van het perron en ik zie haar in het voorbijgaan via het raampje nog net met een stralende glimlach neerploffen in een vrije stoel en ik weet meteen: het komt wel weer goed.

Meester Karel