Doe wel en zie niet om

“Doe wel en zie niet om” was de lijfspreuk van zeevaarder Piet Hein (1577-1629). Deze tekst stond ook te lezen op het wapenschild van Hr. Ms. Piet Heyn, het marineschip waarop ik van 1985 tot 1988 heb gevaren en nog steeds veel goede herinneringen aan heb.

Voor mijn gevoel waren de afgelopen 10 maanden een soort noodzakelijke sabbatical om alles eens goed op een rijtje te krijgen. Het feit dat het geen vrijwillige sabbatical was doet daar niets aan af. In deze periode was er een reünie van de verbindingsdienst van de Koninklijke Marine, een reünie van een vriendenclubje van vroeger, mijn oudste dochter ging naar het HBO, mijn jongste dochter naar de middelbare school, allemaal afsluitingen van belangrijke periodes. Ik betrapte mezelf er steeds vaker op dat ik te vaak terugkeek naar hoe het allemaal was. Dat zal ongetwijfeld ook te maken hebben gehad met mijn inbetweenjobs-periode, je hebt dan nou eenmaal meer tijd om na te denken over vroeger, het heden en de toekomst. Wat vroeger betreft: natuurlijk blijven vooral de leuke herinneringen in je gedachten hangen en druk je de minder leuke herinneringen weg. De marine was een geweldige periode in mijn leven, maar het was echt niet altijd een pretje. Toch zijn de kameraadschap, het avontuur, de vrijheid, de nachtelijke uren op zee, de havenbezoeken en het verantwoordelijkheidsgevoel me altijd bijgebleven. Dit ben ik daarna in de burgermaatschappij eigenlijk nooit meer zo sterk tegengekomen. Over een ruime week ga ik aan de slag als aspirant-machinist bij NS en heb het sterke gevoel dat ik deze sfeer daar weer voor een groot deel ga terugvinden. We zullen zien…

Gisteren heb ik de afgelopen 10 maanden (en misschien zelfs wel de afgelopen 27 jaar) symbolisch afgesloten door nog één keer door de winkelstraat en langs de winkel te rijden waar ik zoveel jaren heb gewerkt. In het winkelpand zitten nu 2 andere winkels. Ik had nog even de neiging om de auto aan de kant te zetten en binnen te gaan kijken, maar nee… het is goed zo. Life goes on. Daarna ben ik, voor het eerst sinds mijn vertrek in mei 2015, nog even langsgegaan bij mijn oude werkgever om daar gedag te zeggen en even een praatje te maken. Zodra ik binnenkwam leek de klok 10 maanden stil te hebben gestaan en dat ik bij wijze van spreken zo weer aan de slag zou kunnen gaan. Toch was mijn affiniteit met de detailhandel plotseling helemaal weg. Gevoed door alle nieuwsberichten van het afgelopen jaar over de (gehele of gedeeltelijke) faillissementen van grote namen als V&D, Blokker, Aktie Sport, Perry Sport, DA, Scapino, Dolcis, Invito, Manfield, La Ligna, Paradigit, Foto Klein, Dixons, iCentre, MyCom, Miss Etam, Schoenenreus, Halfords en Free Record Shop was ik er helemaal klaar mee. Ik weet nu zeker dat ik er goed aan heb gedaan om mijn hart te volgen en een heel andere weg in te slaan. De spoorweg…

Oké, heel cliché, maar de volgende spreuken en gezegden wil ik jullie toch niet onthouden:

• Ik was 10 maanden het spoor bijster
• Ik blijf nu in het rechte spoor
• Ik spoorde nog niet helemaal
• Ik moet mijn sporen nog wel verdienen
• De opleiding gaat in een sneltreinvaart
• Ik was een leuke baan op het spoor
• Ik volg het spoor van vele andere machinisten
• De selectieprocedure liep als een trein
• Het station van de detailhandel zijn we gepasseerd
• Dwarsliggers houden de trein op de rails
• Ik heb mijn leven helemaal op de rails