Hoog tijd voor weer eens een update!
Sinds begin december is mijn werkgebied uitgebreid met de noordsectie van de HSL-Zuid. Ter verduidelijking: de HSL-Zuid loopt van de Belgische grens tot aan Hoofddorp, met als onderbreking het stuk tussen Rotterdam Lombardijen en Rotterdam Noord. Het stuk tussen Rotterdam Lombardijen en de Belgische grens/aansluiting Zevenbergschen Hoek (bij Breda) wordt de zuidsectie genoemd en het stuk tussen Rotterdam Noord en Hoofddorp is de noordsectie. Vorig jaar reed ik alleen nog maar op de zuidsectie met de treinserie 1100 (Den Haag-Eindhoven) en daar zijn nu de Intercity direct 900 (Amsterdam-Breda) en 1000 (Amsterdam-Rotterdam) bijgekomen. Het gevolg is dat mijn diensten een stuk afwisselender zijn geworden en dat ik nu ook hele vroege en hele late diensten draai, in tegenstelling tot de dagdiensten van vorig jaar. Dat was in het begin even een omschakeling, maar inmiddels begint het te wennen. En het is natuurlijk beter voor de onregelmatigheidstoeslagen! Het aantal HSL-diensten is nog wel hetzelfde gebleven, gemiddeld 2 per week, maar je rijdt nu meerdere treinseries in een dienst, wat betekent dat je in vrijwel iedere dienst zowel op de noordsectie als op de zuidsectie rijdt.
De eerste keer zelfstandig op de noordsectie was ik nog wel een beetje gespannen, je moet toch weer even routine opdoen op zo’n nieuw baanvak, vooral als het gaat om de ligging van de spanningssluizen en fasescheiding. Ook moet je voor jezelf nog een beetje uitvogelen wat de beste manier is om zo’n spanningssluis probleemloos door te rollen. Vooral de spanningssluis vlak voor Rotterdam Noord, komend vanuit Hoofddorp, was de eerste paar keer best even een uitdaging, vooral vanwege de ongunstige ligging. Je moet dan binnen een paar minuten van 160 km/h naar 60 km/h teruggaan terwijl je al remmend door de spanningssluis gaat en vervolgens zonder bovenleidingspanning tegen een heuvel op moet zien te komen. Rem je te hard, dan sta je stil in de spanningssluis (en dat wil je natuurlijk liever niet) en rem je niet hard genoeg, dan gaat de trein zelf over tot een dwangremming, die je met een beetje geluk nog kunt overnemen, maar in het gekste geval ook de trein stilzet op een ongunstige plek. De allereerste keer kwam ik precies bij het eerst lichtsein (RAS-entry) tot stilstand, waar ik eigenlijk 60 had moeten rijden. Gelukkig was ik op dat punt wel al helemaal door de spanningssluis, dus kon ik de stroomafnemers gewoon opzetten en weer verder rijden. De tweede keer reed ik 40 bij het sein, de derde keer 50 en sindsdien kom ik na wat finetuning steeds rond de 60 km uit. De noordsectie is bijna twee keer zo lang als de zuidsectie, dus dat betekent dat je veel langer met hoge snelheid over de HSL rijdt. Halverwege het traject rij je bijvoorbeeld ruim 3 minuten lang door de 7 kilometer lange en 30 meter diepe Groene Hart-tunnel. Tussen Hoofddorp en Amsterdam Centraal rij je (via Schiphol) gewoon over het conventionele spoor.
Afgelopen week heb ik voor het eerst sinds maanden ook weer eens een RET-dienst gedraaid. Omdat vooral qua communicatie nogal wat zaken veranderd waren de afgelopen tijd heb ik vooraf eerst alle procedures nog eens goed geraadpleegd, zodat ik niet voor verrassingen zou komen te staan tijdens die dienst. Maar alles liep op rolletjes en ik merkte toch dat, zolang je je gezonde verstand blijft gebruiken, er eigenlijk niets fout kan gaan. Ook moet de binnenkomende machinist op CTW (Opstelterrein Cartesiusweg) sinds kort zelf zijn wissels omleggen, wat voorheen in de meeste gevallen door de daar aanwezige wisselwachters werd gedaan. Dat betekent dus voor ieder wissel (of een paar tegelijk) dat niet goed ligt stoppen, uitstappen, wissel omleggen, instappen en weer verder rijden. En dat soms wel 4 keer voordat je op je bestemmingsspoor terechtkomt. En hoewel ik het ‘retten’ zeker nog niet verleerd was en ik het achteraf gezien best een leuke afwisseling vond, heb ik nog steeds een grotere voorkeur voor rijdende diensten. Inmiddels weten ze dat bij de dienstindelers ook wel en als ik soms toch een RET-dienst krijg toegewezen dan kan ik hem meestal wel met iemand ruilen voor een rijdende dienst.
Binnenkort ga ik weer een nieuwe materieelsoort leren: de SNG (Sprinter Nieuwe Generatie). Deze rijdt nu al op het traject Den Haag-Haarlem en gaat medio juni 2019 ook als Sprinter tussen Utrecht en Zwolle rijden, uiteindelijk als vervanging van de DD-AR. Deze materieelmodule bestaat uit twee theorie/praktijkdagen en een dag in de rijdende dienst. Lijkt me erg leuk om weer een nieuw treintje te mogen rijden! Misschien komt er ook nog een gelegenheid voorbij om de Flirt te leren rijden (deze rijdt voornamelijk in het zuidoosten van het land) en over twee à drie jaar natuurlijk de ICNG (Intercity Nieuwe Generatie). Vooral die laatste heb ik erg veel zin in, maar dat duurt nog wel even.
Omdat deze blog nagenoeg vol zit wil ik je voor foto’s en video’s graag doorverwijzen naar mijn Instagram– en Facebookaccount!
Groeten en tot een volgende keer!
Meester Karel
Meester Karel's Spoorzichten 